Hydroliza soli. Pod pojęciem hydrolizy rozumie się
wszelkie oddziaływanie chemiczne wody na rozmaite substancje. W roztworach
wodnych soli zachodzi również reakcja między cząsteczkami soli i wody, a więc
mamy tu do czynienia ze zjawiskiem hydrolizy soli. Hydroliza powoduje, że
roztwory soli w których oczekujemy odczynu obojętnego, zachowują się podobnie
jak kwasy lub jak zasady. A więc barwią lakmus na kolor czerwony lub niebieski.
Hydrolizę soli zwanej chlorkiem żelazowym (FeCl3) możemy
przedstawić następująco.
FeCl3+3H20 =
Fe(OH)3+3HC1
W wyniku otrzymaliśmy wodorotlenek żelazowy Fe(OH)3 i
kwas solny. Wodorotlenek żelazowy jest słabą zasadą, przeważa więc mocny kwas
solny i dlatego roztwór ma odczyn kwaśny.
Inaczej przedstawia się hydroliza soli zwanej węglanem
sodowym (Na2CO3). Wyrażamy ją następującym równaniem
Na2CO3+2H2Q = 2NaOH+H2C03
Powstała tu silna zasada (NaOH) całkowicie zdysocjowana
(waz słaby kwas węglowy (H2C03) tylko w bardzo małym stop- mu zdysocjowany
(nieznaczna ilość jonów wodoru). Ponieważ mamy tu dużą ilość anionów
wodorotlenowych, więc roztwór ma odczyn alkaliczny.
Natomiast przy działaniu wody na sól kuchenną (NaCl)
według równania
2NaC1+H20 = 2NaOH+HC1
otrzymujemy małą ilość silnej zasady (NaOH) i silnego
kwasu solnego. A ponieważ są one zdysocjowane w jednakowym stopniu, więc
stężenia jonów (H)” i (OH)” są sobie równe i odczyn roztworu będzie obojętny.
Reakcja hydrolizy soli jest reakcją odwrotną do reakcji zobojętniania
i w jej wyniku powstaje kwas plus zasada. Najsilniej hydrolizują sole powstałe
ze słabych kwasów i zasad, a sole powstałe z mocnych kwasów i zasad prawie nie
ulegają hydrolizie.
Komentarze
Prześlij komentarz